Człowiek jest stworzony na obraz i podobieństwo Boga. Bez niego nie da się żyć – po prostu tak jesteśmy stworzeni. I jak nasze ciało potrzebuje pokarmu ziemskiego, tak nasza ducha także potrzebuje pokarmu, ale duchowego – czyli modlitwy. Modlitwy wspólnotowej, ale także tej indywidualnej, we własnej izdebce. Ludzie niejednokrotnie przestają się modlić, stają się mniej pobożni, a potem się dziwią, czemu im w życiu tak źle. Cierpią…bo dusza, bez pokarmu płynącego „z modlitwy” gubi się i obumiera.

Tak jak nie można się najeść za kogoś, tak samo nie możemy niczym zastąpić pokarmu dla duszy, który płynie z sprawowanej Liturgii i Sakramentów Świętych. Tej łaski nie da się otrzymać od kogoś innego, czy w inny sposób, bo niespokojne jest serce człowieka, póki nie spocznie w Panu. Regularne uczestnictwo we Mszy św., daje nam siłę do pokonywania codziennych trudności, a modlitwa osobista karmi naszą duszę.

Pokarm dla duszy, jak wiele innych rzeczy, zaczyna się w środowisku rodzinnym. Powinniśmy wspólnie modlić się z dziećmi, pokazywać im jak powinna wyglądać modlitwa osobista, domowa, a z wiekiem ta modlitwa wspólnotowa, parafialna. Dzieci  karmiąc się doświadczeniem rodziców, będą umieli kiedyś czerpać z tego doświadczenia. Nie wystarczy też modlitwa jednego z małżonków za drugiego, bo Bóg szanuje wolną wolę i jak ktoś nie nawiązuje przyjaźni z nim, to Bóg mu jej nie narzuci. Przy okazji dajemy świadectwo rozdarcia dla dzieci pomiędzy jednym wzorcem rodzica, a drugim. A skutki nigdy nie SA natychmiastowe, bo Bóg jest cierpliwy i miłosierny. A my dorośli powinniśmy stale wracać do źródła, odnawiać nasze spotkanie z Bogiem, nie ustawać w modlitwie, bo póki żyjemy jesteśmy w drodze i potrzebujemy pokarmu płynącego z modlitwy.

            A czym ja karmię swoją duszę?

Jakie mam ulubione nabożeństwa, w których uczestniczę?

Czy praktykowanie ich umacnia mnie do walki ze złem tego świata i pomaga rozwiązywać trudności codziennego życia?